Twee weken geleden loop ik een labyrint in Drenthe. Voordat je erin gaat kun je jezelf een vraag stellen, zonder direct een antwoord te willen of te hoeven. Ik ga naar binnen. Zo voelt het, want tussen de paden staan rijen boompjes bijna zo hoog als ik zelf. Ik kan geen sneaky overstap naar het volgende pad maken. Als ik in het midden wil uitkomen moet ik echt het hele pad lopen. Af en toe ligt er een grote kei, dit is het land van de hunebedden. Ik kan er omheen of moet er overheen. Als ik er bovenop sta heb ik overzicht en kan ik om me heen kijken. Soms is het pad smaller en raken de takken mijn benen of armen, soms is het breder. Als het smaller is kan ik wat langzamer lopen of juist doorduwen langs de takken. Vaak heb ik de neiging door te duwen, maar nu loop ik wat langzamer en zie daardoor kleine witte bloemetjes en nieuwe groene blaadjes. Loop ik weer wat sneller dan moet ik ook op mijn voeten letten want er liggen hopen bladeren, door de droge zomer, en takken op het pad. Ik voel de drang om op te schieten, maar dat is nergens voor nodig, ik ben er gewoon nog niet.
Herken je dat, dat je ergens wilt zijn waar je nog niet bent. Dat ongeduld om ergens te willen zijn, in plaats van te genieten van de weg en de stappen te zetten die nodig zijn? Of misschien nog niet precies te weten welke stappen je moet zetten om er te komen.
In een labyrint is het pad duidelijk, er is maar één pad. Het gaat met veel bochten naar het midden. Anders dan bij een doolhof waarin je kunt verdwalen. Vaak hebben we veel verschillende keuzes en mogelijkheden. Welke kiezen we dan en op basis van wat? Stephen Covey zegt dat je waarden een goede leidraad zijn. Keuzes op basis van waarden geven betekenis en richting aan wat je doet.
De eenvoud van een gekozen pad, zoals bij een labyrint, helpt je om te focussen terwijl je ook de mooie dingen om je heen kunt zien. Je hoeft niet steeds weer je weg te kiezen. Dat is de kracht van keuzes maken die bij je passen.
Ik kom bij het midden van het labyrint, er zijn zitjes van steen en hout en een enorme steen in het midden. Een plek voor reflectie. Beschermd en rustig. Ik blijf een tijdje zitten om daarna weer op pad te gaan, het labyrint uit. Het naar binnen gaan, gevolgd door het weer naar buiten gaan. Om zo, verfrist en misschien met een antwoord, een nieuwe of duidelijkere richting weer naar buiten de wereld in te gaan.
Being Connected 